در سال‌های اخیر، تعطیلات ناگهانی به یکی از چالش‌های همیشگی کسب‌وکار در ایران تبدیل شده است. تصمیم‌هایی که بدون اعلام قبلی و با دلایلی چون کمبود انرژی، آلودگی هوا، یا بحران آب گرفته می‌شود، نه‌تنها فعالیت‌های دولتی را مختل می‌کند، بلکه بخش خصوصی را هم مستقیم و غیرمستقیم تحت فشار قرار می‌دهد.
این تعطیلات باعث می‌شود زنجیره تولید و تأمین متوقف شود، سفارش‌ها دیر تحویل داده شوند، خدمات بانکی و گمرکی به تعویق بیفتد و بنگاه‌ها نتوانند برای روزها و هفته‌های آینده برنامه‌ریزی کنند. نتیجه، کاهش بهره‌وری، افزایش هزینه‌ها، آسیب به اعتبار تجاری و از دست رفتن فرصت‌های داخلی و خارجی است.
دیدگاه فعالان اقتصادی
-
امین شاکری، عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی ایران، این تعطیلی‌ها را عامل فرسودگی سیستم کسب‌وکار می‌داند: «هزینه‌های ثابت پابرجاست اما درآمد متوقف می‌شود. برای شرکت‌های کوچک و متوسط این یعنی فشار دوچندان. همچنین بی‌ثباتی برنامه‌ها و خدشه به تعهدات تجاری، مخصوصاً با طرف‌های خارجی، موجب از دست رفتن رقابت‌پذیری می‌شود.»
-
عبدالله مهاجر دارابی، عضو هیات‌رئیسه اتاق بازرگانی ایران، ریشه اصلی تعطیلی‌های گسترده را در محدودیت انرژی می‌بیند: «به جای حل ساختاری مشکلات برق، گاز یا آب، صنایع را تعطیل می‌کنیم و این زیان بخش خصوصی را چند برابر می‌سازد.»
-
آریا صادق‌نیت حقیقی، عضو دیگر هیات نمایندگان، بر تأثیر تعطیلی ادارات دولتی بر خدمات بانکی و گمرکی تأکید دارد: «در روزهای تعطیل، بانک‌ها با حداقل ظرفیت کار می‌کنند، روندهای گمرکی و واردات متوقف می‌شود و مشکلات سامانه‌ای هم مزید بر علت است. قطعی انرژی صنعتی هم سه روز در هفته ادامه دارد و واحدها بسیاری شب‌ها بدون برق می‌مانند.»
راهکارهای پیشنهادی
کارشناسان معتقدند با اقدامات پیشگیرانه و جایگزین مانند توسعه خدمات آنلاین، درج بندهای حمایتی در قراردادها، برنامه‌ریزی اضطراری، و تسهیل دورکاری می‌توان بخشی از خسارت را کاهش داد. اما در بلندمدت، اصلاح سیاست‌های مدیریتی و پرهیز از تصمیم‌های لحظه‌ای، شرط لازم برای حفظ پایداری اقتصاد است.
